Γιορτή είναι η προσφορά, μια συγκινητική ιστορία…

Ο μικρός μας Εφραίμ

Όταν σκέφτομαι τον Εφραίμ έρχεται στο μυαλό μου η γλυκιά φατσούλα του. Δυο έξυπνα εκφραστικά μάτια και ένα στόμα που έλεγε τις πιο όμορφες ψευδές λεξούλες.

Δεν πίστευες ότι ένα παιδί τόσο μικρό και με τόσα πολλά προβλήματα υγείας θα μπορεί να ανταποκρίνεται και να αντιδρά και να επικοινωνεί τόσο καλά.

Όλοι τον αγαπούσαν στο Νοσοκομείο. Οι νοσηλεύτριες, η τραπεζοκόμος, η καθαρίστρια, μέχρι και ο κύριος που μετέφερε τα φαγητά από την κουζίνα στην κλινική. Σε όλους μιλούσε και χαμογελούσε. Και όλοι περνούσαν από το δωμάτιό του να τον χαιρετήσουν. Φυσικά ήταν ο αγαπημένος όλων των εθελοντών της “Διακονίας” που είχαμε την ευλογία να σταθούμε κοντά του.

Είχα κι εγώ τη χαρά να βρεθώ δίπλα του σε αρκετές φάσεις της νοσηλείας του στο “Παίδων”. Τον γνώρισα ενώ ήταν μόλις λίγων μηνών. Ξαπλωμένος στο κρεβάτι του και συνδεδεμένος με τα διάφορα μηχανήματα θυμάμαι πως κλαψούριζε ζητώντας αγκαλιά. Τον πήρα στα χέρια μου πιάνοντάς τον πολύ προσεκτικά να μην του πειράξω κάποιο από τα σωληνάκια ή την παροχέτευση που είχε… Νέα τότε εθελόντρια προσπαθούσα να εξοικειωθώ με την εικόνα του διαφορετικού σώματός του. Το βλέμμα του όμως δεν μου επέτρεπε να σταθώ για πολλή ώρα στα ατροφικά ποδαράκια και χεράκια του. Με τραβούσε σαν μαγνήτης και με τις υπέροχες εκφράσεις του προσώπου του μπορούσα να καταλάβω τι ήθελε και τι όχι.

Θυμάμαι πως σιγά σιγά εξοικειώθηκα και τον έπιανα πιο εύκολα. Όταν άρχισε να τρώει κρεμούλες δυσανασχετούσε λίγο αλλά σε κάθε κουταλιά που τον πίεζα λίγο να φάει, μου έκανε τη χάρη και άνοιγε το στόμα του και μετά κλαψούριζε πάλι. Ακόμη και το κλάμα του ήταν ευγενικό, όχι απαιτητικό.

Όταν αποσυνδέθηκε από το μηχάνημα και μπορούσε να βγαίνει βόλτες στο διάδρομο της κλινικής γελούσε σε όλους, κοιτούσε τις ζωγραφιές στους τοίχους και μάθαινε τα πάντα. Χρώματα, αριθμούς, τραγούδια…

Σε άλλη περίοδο της ζωής του στο νοσοκομείο, μετά από μία ακόμη εγχείρηση που είχε κάνει, τον συνάντησα και κατάλαβα πόσο είχε μεγαλώσει. Είχε πυρετό και δεν μας επέτρεψαν να βγει από το δωμάτιο. Παίξαμε με τα παιχνίδια που είχε στο κρεβάτι του και μετά τον σήκωσα λίγο και τον πήρα αγκαλιά. Κοιτούσαμε από το παράθυρο του δωματίου και βλέπαμε τον ακάλυπτο. Τι ενδιαφέρον να έχει αυτό; Κι όμως για πολλή ώρα παρακολουθούσαμε τα οχήματα που ήταν παρκαρισμένα εκεί. Ήξερε το φορτηγό, το μηχανάκι, το αυτοκίνητο και τα χρώματά τους.

Όταν κουράστηκε μου ζήτησε να τον βάλω πάλι στο κρεβάτι και να βάλω μουσική. Είχε ένα cd player και του άρεσε να ακούει παιδικά τραγούδια και να τα τραγουδάει.

Πολλές φορές έχω σκεφτεί για τον μικρό Εφραίμ, ότι είχε τη χαρά να γνωρίσει τον κόσμο μέσα από τα μάτια των εθελοντριών, αφού δεν είχε βγει ποτέ από το νοσοκομείο. Και φαίνεται πως το έκαναν αυτό με τόση αγάπη που εκείνος έδειχνε σαν να τα έχει ζήσει πραγματικά όλα αυτά για τα οποία μιλούσε.

Ήταν ευλογία που τον γνώρισα και έστω για λίγο στάθηκα πλάι του…